Bestuur

Het bestuur van Stichting Tibet naar School bestaat uit:
Janneke Rentema, voorzitter
Marleen de Ruijter, secretaris
 

Janneke Rentema

In 1998 ging mijn grote wens om naar Tibet te gaan in vervulling. Niet alleen het overweldigend mooie land trof me, maar vooral de bijzonder vriendelijke Tibetanen, die je altijd met hun open blik en glimlach tegemoet treden. Tijdens een trekking langs de oevers van het Yamdrok Tso-meer praatte ik veel met Tsering, onze gids. Ik zag de grote armoede op het platteland en miste scholen in de dorpen. Ik vroeg Tsering naar de situatie van het onderwijs op het platteland. Hij vertelde dat er nauwelijks scholen op het platteland waren, waardoor veel Tibetanen geen onderwijs kregen. Toen Tsering me vertelde over het schooltje in zijn geboortedorp, besloot ik me daarvoor in te zetten.

 

Ik geloof sterk in de kracht van onderwijs. Door onderwijs kunnen mensen zich ontwikkelen, leren ze keuzes maken en worden hun kansen in de maatschappij vergroot. Onderwijs kan de armoedespiraal, waarin zoveel mensen in de wereld zitten,  doorbreken. Onderwijs biedt mensen uitzicht op een betere toekomst.
Zelf heb ik drie kinderen, die allen het geluk hebben gehad te kunnen studeren, waardoor ze nu een baan hebben, waarmee ze in hun levensonderhoud kunnen voorzien.

Marleen de Ruijter

Van 1996 t/m 2000 heb ik gewerkt als reisleidster in Tibet. Stichting Tibet naar School is hier rechtstreeks uit voortgekomen. Het voelt voor mij als een voorrecht om met de projecten van onze stichting bezig te zijn: in een land dat mij heel dierbaar is. Ik wil  dolgraag iets terug wil doen voor alle gastvrijheid die ik door de jaren heen van de Tibetanen heb ontvangen.

Maar juist daarin zit ‘m de crux: Tibetanen houden geen “rekening” bij van wat  zij hebben ontvangen en hoeveel zij dan moeten geven; daar gaat het helemaal niet om. In hun optiek verdienen mensen die geholpen moeten worden alle hulp. En of dat dan een verdwaalde buitenlandse reiziger is of een noodlijdend dorpsschooltje, voor de verhoudingen maakt dat niets uit. Dat maakt dat alles wat we doen in Tibet met een prettig gevoel van gelijkwaardigheid gebeurt!